کد مطلب:29075 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

چگونه خود را بهتر بشناسيم؟

انسان گل سر سبد موجودات و اعجوبه خلقت است و عجايبي كه در انسان يافت مي شود، در هيچ جاي دنيا پيدا نمي شود و از اين جهت به انسان عالم كبير مي گويند. مطالعه و دقت در نيروها و قوايي كه خداوند متعال در وجود انسان به وديعت نهاده و ظرفيت عظيمي كه در اين موجود حقير قرار داده شده و قدرت عجيب انسان در تسلط بر طبيعت و جهان هستي و ريزه كاري هاي حيرت آوري كه در اعضا و اجزاي بدن او به كار رفته و قدرت تفكر و انديشه و نوآوري و تغيير، از راه هايي است كه انسان مي تواند خود و نيروها و توانايي هاي خود را بهتر دريابد. اگر منظور از «خود» و «خويش»، آن حقيقت انسان و آن گوهر ارزشمندي وجود انسان باشد كه از آن به نفس و روح و قلب تعبير مي كنند براي شناخت بهتر آن بايد در حالات و آثار آن دقت نمود و مرز بين بدن و جسم را كه از عالم طبيعت و جسمانيان است با نفس كه موجودي مجرّد و بدون زمان و مكان و خارج از احكام جسم و جسمانيات است. مشخص كرد و اين باب با بركتي است كه معرفت خداوند متعال را به دنبال دارد كه: {Aمن عرف نفسه فقد عرفه نفسه A}. خداوند كريم در قرآن مجيد مي فرمايد: {A{/Bوَ فِي اَلْأَرْضِ آياتٌ لِلْمُوقِنِينَ وَ فِي أَنْفُسِكُمْ أَ فَلا تُبْصِرُونَ {w1-11w}{I51:21-20I}/}A}؛{M در زمين و در جان ها و درون شما نشانه هايي براي اهل يقين وجود دارد آيا دقت نمي كنيد؟M}»، {V(ذاريات/21)V}. بنابراين با تفكر و انديشه عميق در مورد ساختار وجودي انسان و هدفي كه انسان براي آن خلق شده و قواي ظاهري و باطني و توانايي هاي شگفتني كه در اين موجود خارق العاده قرار داده شده و اين كه حقيقت انسان گوهري ملكوتي و علوي است مي توان تا حدودي به شناخت بهتر خويش نايل گرديد. اگر دريافتيم كه انسان موجودي ابدي است و در اين جسم خلاصه نمي شود و علم و ادراكات او از عالم مجردات و خارج از قوانين حاكم بر ماديات است و با مردن فاني نمي شود بلكه حقيقت او به عالمي ديگر انتقال مي يابد و از هستي و واقعيت او چيزي كاسته نمي گردد و همين حقيقت، معرف شخصيت اوست و اگر فهميديم اعمال و عقايد انسان سعادت و شقاوت او را رقم مي زند و در قيامت با شخصيتي كه محصول افكار و اعمال اوست، محشور مي گردد و نيز با كمي دقت در عجايب خواب و رؤيا كه در عالم خواب بدن بي حركت در بستر افتاده ولي انسان در خواب مي خورد و مي آشامد و سخن مي گويد و حركت مي كند و شاد و يا غمگين مي شود و فكر كند اين آثار در خواب از كيست و با كدام بدن آن را انجام مي دهد تا حدي معرفت به خويش پيدا كرده است.